ارتباط الگوهای غذایی با پوسیدگی زودرس کودکی در کودکان ۶-۳ ساله مهدکودک های شهر مشهد

زمینه و هدف: تغذیه خوب با سلامت دهان و دندانها ارتباط نزدیکی دارد. تغذیه و الگوی تغذیه ای که علاوه بر تأمین نیازها، کمترین خاصیت پوسیدگی زایی را دارا باشد اهمیت زیادی دارد. هدف از این مطالعه بررسی الگوهای غذایی کودکان 3-6 ساله دارای پوسیدگی زودرس کودکی و بدون پوسیدگی در مهدکودک های شهر مشهد بود. مواد و روش کار: وضعیت وجود یا عدم وجود پوسیدگی در دندانهای 200 کودک توسط معاینه ثبت شد. سپس از والدین خواسته شد تا پرسشنامه بسامد غذایی را تکمیل نمایند، پرسشنامه ها توسط نرم افزار مخصوص آنالیز شدند و الگوهای غذایی با استفاده از روش تحلیل عاملی تعیین شدند. آزمون های آماری رگرسیونی، تی مستقل و من ویتنی استفاده شدند و سطح معنی داری آزمون ها 05/0 بود. یافته ها: دو الگوی غذایی پوسیدگی زا و غیر پوسیدگی زا بدست آمد. هر واحد افزایش در نمره الگوی غذایی پوسیدگی زا شانس ابتلا به پوسیدگی را 30 برابر کرد ( 003/0 =p) ولی الگوی غذایی غیر پوسیدگی زا ارتباطی با عدم بروز پوسیدگی نداشت. دفعات مصرف مواد قندی و تنقلات و همچنین دریافت کل کربوهیدرات در گروه دارای پوسیدگی بیشتر بود (001/0>p). در حالی که دریافت چربی و ریزمغذی هایی مثل فولات و پتاسیم با گروه بدون پوسیدگی ارتباط بیشتری داشت (003/0p=)، (001/ 0p<). نتیجه گیری: الگوی غذایی پوسیدگی زا، شانس ابتلا به پوسیدگی را افزایش می دهد ولی الگوی غذایی غیر پوسیدگی زا در کاهش شانس ابتلا به پوسیدگی اثر کمتری دارد